கவியரங்கம்--39
தலைவர்--- இலந்தை
இலந்தைக் கனிகள் சுவைத்துச்
சுவைத்தே
இதயம் கள்வெறி கொள்கிறது --அந்த
இலந்தை என்றன் இனிய நண்பர்
என்றே உள்ளம் குதிக்கிறது.
சந்த வசந்தம் எனுமோர் தளத்தில்
சுவைக்கனிக் கவிதை உதிர்கிறது;--என்றும்
அந்த வசந்தக் கனியைச் சுவைத்தோர்
அருமை உள்ளம் திமிர்கிறது.
அவர்தம் தலைமை அதிலென்
கவிதை
அடடா! என்ன பெருமகிழ்ச்சி! --இங்கே
அவரின் முன்னே எதனை இடநான்?
அதுவும் கவிதை எனவருமா?
சொல்லக்
கொதிக்குதடா நெஞ்சம்
சொல்லக் கொதிக்கு தடாநெஞ்சம்--வெளியே
சொல்ல நடுங்கு தடாமேனி
மெல்லத் தவழ்ந்தி டுமாநன்மை--ஓடி
மறைந்து தொலைந்தி டுமாதீமை?
வெள்ளையன் போய்வெகு நாளாச்சு--இந்த
மண்ணும் வளமும் நமதாச்சு;
கொள்ளை நலங்கள் கூடிவரும்--என்ற
குடிகளின் நினைப்பே என்னாச்சு?
நோய்கள் பலப்பல பல்கிடவே--நாடு
நோய்வாய்ப் பட்டு நலிகிறது;
நோயினைத் தீர்க்க வாக்களித்தே--நாட்டை
நோயிட மேநாம் நல்குகிறோம்;
நோயினைத் தீர்க்க வழியில்லை--நாளும்
நோய்நமைத் தீர்க்க வாடுகிறோம்;
வாயினைத் திறக்கவும் அஞ்சுகிறோம்--இந்த
வாழ்வு நமக்கெலாம் ஒருகேடா?
நல்லவன் யாரெனத் தேடுகிறோம்--அந்த
நாயகன் கண்ணிலே தெரியவில்லை;
உள்ளவர் தனிலே நல்லவரைத்--தேடி
ஒப்படைத் திடவும் வழியில்லை;
நாட்டை உயர்த்திடத் தேர்ந்தெடுத்தால்--அவர்
நாள்தொறும் வெகுவாய் உழைத்திட்டே
வீட்டை உயர்த்திடல் பார்க்கின்றோம்--அந்த
வினையின் கொள்முதல் அறுக்கின்றோம்;
கதிரவன் ஒளிபுகா இடங்களிலும்--நாட்டில்
கையூட் டொளிர்ந்திடக் காண்கின்றோம்;
எதுசரி? என்றால் தவறுகளைத்--தலைகள்
இதுசரி யென்றிடல் காண்கின்றோம்.
தாழ்ந்தவர் உயர்ந்து நிமிர்ந்திடவே--நாட்டில்
தனிவழி எதுவும் தெரியவில்லை;
தாழ்ந்தவ ரென்றும் தாழ்ந்தவரே--என்னில்
தனிக்குடி யரசெலாம் எதற்காக?
ஒழுக்கமும் நெறியும் பண்புகளும்--இதயம்
உள்நுழைந் திடவே மறுக்கிறது;
இழுக்கமும் பிழைநெறி முனைப்புகளும்--என்றும்
எளிதாய் உள்நுழைந் திருக்கிறது.
பாரதம் எங்கே போகிறது?
--நாட்டுப்
பழம்பெரும் சிறப்பேன் மறைகிறது?
பாரதம் உலகின் வழிகாட்டி
--என்று
புகழ்பெறும் நிலையும் வந்திடுமா?
என்னவோ இளைஞர் உள்ளமெலாம்
--தீமை
இழுத்திடச் சென்றிடல் காண்கின்றோம்;
வண்ணமாய்த் தோன்றும் தீமைகளை--அவர்
வாரி அணைத்திடல் பார்க்கின்றோம்.
நினைக்க நினைக்கவே வெடிக்கிறது;--நெஞ்சம்
நெருப்பில்
புழுவாய்த் துடிக்கிறது;
நினைப்பும் செயலும் உயர்ந்திடவே--நாட்டில்
நன்னெறிச் சூழல் விளைந்திடுமா?
------ -----
